‘Jeetje, ik moest huilen’, zei ze. ‘Ik ben enorm geraakt’. Ze was een beetje van slag en ik gaf haar een kopje thee. Ze ademde weer. Het was haar eerste Kundalini Yoga les.
We hadden de les net afgesloten met ‘The Long Time Sun’. ‘We chanten dit drie keer’, zeg ik altijd. ‘Eerst voor jezelf en elkaar hier, dan voor allen van wie je houdt of misschien iemand in het bijzonder die het nodig heeft… en de derde keer voor alles en iedereen op deze planeet.
May the long time sun shine upon you, all love surround you, and the pure light within you, guide your way on.
De versie van Snatam Kaur is mijn favoriet en blijft prachtig. Het is echt een wonder hoe anderen en ook ik zelf er door geraakt kunnen worden. ‘Ik zong voor mijn man, die ziek is’, zei ze. ‘Het voelde zo goed om dit voor hem te kunnen doen. Het was zo mooi.’
‘Het werkt helend, zowel voor hem als voor jou’, zei ik, ‘je bent nooit alleen, we doen het met elkaar’.
‘Zo voelde het ook’, zei ze.
Tranen die vloeien bij Kundalini Yoga komen vaak onverwacht. Het kan zijn als een waterval die je (onder)bewustzijn als het ware reinigt, of opschoont. Het kunnen tranen zijn van overgave, vergiffenis, pijn, angst, hoop, liefde. Met als grote verschil dat als je ze niet tegenhoudt en juist laat stromen, je je daarna lichter kan voelen, opgelucht. Je ervaart je Hogere Zelf. Huilen is geen must, maar is OK.
Het zijn tranen van goud.
Sat nam.
