Donker en licht, hardheid en zachtheid, oorlog en vrede. Schijnbaar kan het één niet zonder het ander…
Vorig weekend dwaalde ik met mijn gezin door het Louvre en fietsten we 3 dagen door Parijs, de stad met enorme tegenstellingen.
Na het zien van onbetaalbare couture is het heerlijk om te struinen over de zondagse vlooienmarkt op zoek naar betaalbare schatten. Inspiratie opsnuiven, opgelucht ademhalen en beseffen dat we alles al hebben en niks hoeven. We kunnen niet onze blik afwenden van zwervers op straat en van vluchtelingen in spaanplaten huisjes met kapotte kinderwagens ervoor. Zoveel rijkdom en zoveel armoede naast en op elkaar. Waarom staan we dit toe? We zoeken naar antwoorden die we nu nog niet krijgen of weten.
Op de terugweg in de auto zingen we uit volle borst mee met Michel Fugain, hits uit 1972. In gedachten denk ik aan de vakanties in Frankrijk met mijn ouders in onze witte eend met aanhangwagen en kinderfietsjes er bovenop. Fait comme l’oiseau. Fugain staat voor mij als kind uit 1968, voor kamperen en kampvuur, hippie-leven, los en vrij zijn als een vogel. Het lied maakt me blij en triest tegelijkertijd.
Ik besef nu pas dat het een lied is over wanhoop en angst.
We proberen de woorden te begrijpen. Het is een somber lied voor onzekere tijden, vrolijk gezongen door -om in Kundalini Yoga termen te spreken- een Positive Mind.
Het is een lied ook voor nu, om ons te verbinden en niet klein te (laten) maken maar dóór te zetten.
https://open.spotify.com/track/725PsGr5yXLJl8uENrVXPa?si=d04500330fcc4221 |
