Can you film while I’m going into the sea?
Het was nog vroeg in de ochtend op 1e kerstdag, er was niemand anders op het kiezelstrand. Wij vijven hadden al onze koudwaterdip al gedaan hier in Madeira. Onze zoon pakte het fototoestel van hem aan en filmde hoe de kale man in zwembroek, met waterschoenen aan wiebelend het water in liep, een duik maakte en breed lachend er weer uit kwam.
Every year I take a Xmas -dive and send a video home.
Hij glunderde terwijl de zoutwaterdruppels over zijn wangen en bolle buik dropen.
Ons kerstontbijt op badlaken bestond uit brood van een dag oud en wat kaas en chorizo.
Would you like some? vroeg ik.
Zijn vrouw was 26 jaar geleden overleden, zo vertelde hij terwijl hij met natte handen de boterham aanpakte. Zijn zoon was toen zes jaar oud. Hij had hem alleen opgevoed en was nooit meer hertrouwd. Hij miste haar nog iedere dag. Sinds haar overlijden had zowel zijn zoon als hij nooit meer kerstmis gevierd. Het was te pijnlijk.
Wij luisterden met z’n vijven en waren er stil van.
This sandwich reminds me of the old days. It’s delicious, thank you so much. This means a lot to me. It was my birthday 2 days ago. I’m 72 now.
Het brood was op maar we hadden nog een Bolo Marmore, een gemarmerde cake waar ik een groot stuk voor hem vanaf sneed.
Happy birthday, zeiden we.
We aten samen de restjes. Het was zoals mijn ouders altijd ‘een gast aan tafel’ hadden bij het kerstdiner. Eenzame tantes, daklozen, een buurman of buurvrouw, iemand die ons deed beseffen dat kerstmis gaat om samenzijn, delen, lachen, oude verhalen vertellen en vooral om het geven van hoop. Erkennen van pijn en verdriet dat verzacht of zelfs wordt opgelost door het vieren van nieuw leven en licht, of door een duik in de zee.
De man trok zijn kleren weer aan en vertrok. Happy new year, zei hij terwijl hij de kiezels trotseerde.
Happy New Year.
