De dame is 92 jaar oud en zit voor me op de grond. Onder haar gebloemde jurk draagt ze een huidkleurige panty. Ze verontschuldigt zich dat ze geen gepaste yogakleding heeft. Geeft niks, zeg ik. We doen de oefeningen met onze ogen dicht. Ik tune in, de les kan beginnen.
Weet je het zeker? zei ik tegen mijn moeder toen ze mij vroeg om in de kerk een Kundalini Yoga les te geven. Het is de kerk waar wij als gezin iedere zondag kwamen en ik in mijn pubertijd afscheid van nam. Tot mijn grote opluchting.
Als klein kind mocht ik spelen ‘Achter ‘t Urgel’, maar na mijn communie was dat voorbij. Nu hoorde ik er écht bij, zo werd mij verteld en moest ik op de harde banken zitten en mijn mond houden. Hoogtepunt was het moment dat ik in de rij mocht staan om van de pastoor de hostie te ontvangen. Ik liep keurig rechtop met ingetrokken kin en liet mijn linkerhand in de rechterhand rusten voor mijn borst. De hostie plakte tegen mijn gehemelte en met mijn tong probeerde ik deze te laten smelten. De mis riep vragen op die ik niet mocht stellen. Ik observeerde en in gedachten beoordeelde en veroordeelde de gelovigen en de pastoor. Hoe konden mensen zo keurig stil zitten en buiten zichzelf om vergiffenis vragen? Ik wiebelde met mijn benen en deed mijn best niet te klieren met mijn broer of zus. Het uur duurde altijd te lang.
Als puber trok ik mijn niet-zondagse kleren aan, hield mijn kaken stijf op elkaar en zat met een frons tussen al die veel te blije mensen. Mijn ouders trokken zich er niets van aan en zongen uit volle borst. Ik kreeg het er benauwd van. Uiteindelijk besloten we dat ik niet meer mee hoefde en dat was het dan.
En toch koop ik die zondag een retourtje Amsterdam naar mijn geboorteplaats Den Bosch. Na bijna 35 jaar ben ik terug in de kerk. In plaats van op de houten banken zitten we op de yoga-mat. Ik ben omringd door elf nieuwsgierige gelovigen, voor de meesten is het de allereerste yoga les.
Sluit je ogen, ontspan je kaken en adem lang en diep door je neus. Observeer de adem en druk je tong tegen je gehemelte vlak achter je voortanden. Glimlach naar jezelf. Laat je linkerhand in je rechterhand rusten. Beweeg van voor naar achteren, op en neer. We chanten Wahe Guru in plaats van Halleluja. Er wordt gezongen met overgave, iets waar niemand moeite mee heeft. Het klinkt zo zuiver, puur en mooi. Aan het eind bedanken we elkaar op mijn manier: Sat Nam in plaats van Amen. Ik ben geraakt door datgene wat mijn vroeger het meest benauwde; dat we één zijn. Nooit voelde ik me thuis in de kerk omdat ik dacht niet mezelf te mogen zijn. Nu voel ik de stilte, rust en vergeving en slik mijn tranen weg.
Het uur is voorbij gevlogen. De oude vrouw ziet er jonger uit, omhelst en bedankt me. Ik bedank haar. Ik bedank iedereen. Ik bedank mijn ouders, de plaats waar ik geboren ben en reis terug naar mijn gezin in Amsterdam.
